Światowej sławy semiolog, filozof, mediewista i jeden z najbardziej znanych włoskich pisarzy. Studiował literaturę i kulturę średniowiecza na Università degli Studi di Torino, gdzie uzyskał stopień doktora za pracę poświęconą św. Tomaszowi z Akwinu. Po studiach wykładał na Università degli Studi di Firenze (1966–1969). W 1971 roku objął stanowisko profesora semiotyki na Università di Bologna. W pracy naukowej zajmował się literaturą, teorią komunikacji, problematyką mediów oraz kulturą masową. Jego najważniejsze publikacje naukowe przetłumaczone na język polski to „Pejzaż semiotyczny” (1972), „Dzieło otwarte” (1973), „Lector in fabula” (1994) i „Superman w literaturze masowej” (1996).
Bogaty dorobek naukowy stanowi zaledwie część obszernej twórczości Umberto Eco, obejmującej obok znakomitych powieści – „Imię róży” (wyd. pol. 1980), „Wahadło Foucaulta” (wyd. pol. 1988), „Wyspa dnia poprzedniego” (wyd. pol. 1994), „Baudolino” (wyd. pol. 2000), „Tajemniczy płomień królowej Loany” (wyd. pol. 2004), „Cmentarz w Pradze” (wyd. pol. 2010) oraz „Temat na pierwszą stronę” (wyd. pol. 2015) – także felietony, parodie literackie, komiksy i sztuki dla dzieci.
Wykładał na najważniejszych uczelniach świata, m.in. Columbia University, Harvard University, New York University, Oxford University, Yale University, University of Toronto i College de France. Został uhonorowany nagrodami literackimi Premio Strega (1981), Marshall McLuhan Award (1985), Premio Bancarella (1989), Crystal Award (1999), Prix Méditerranée Etranger (2002), Kenyon Review Award (2005). Otrzymał tytuły doktora honoris causa kilkudziesięciu uczelni na całym świecie.
