„Warszawskie pałace. Redefinicja przestrzeni”. Wystawa na małym dziedzińcu Pałacu Czapskich

Przestrzeń urbanistyczna Warszawy, miasta okaleczonego wojną i w wielu miejscach późniejszą, chaotyczną zabudową, w kontekście odbudowy zabytkowych gmachów jest przestrzenią trudną. Zadanie to stanowi wyzwanie, ale też inspirację zarówno dla architektów, jak i inwestorów.

Główna trudność nie polega na pokonaniu barier finansowych, zgromadzeniu różnego rodzaju potrzebnych materiałów archiwalnych i przekonaniu opinii publicznej do idei odbudowy, ale na uwzględnieniu funkcji społecznej, jaką spełniać będzie przywrócony miastu obiekt.

Proces ten jest odkrywaniem historii, ukazaniem jej w nowy sposób. Zamykaniem w historycznym kształcie budynków nowych funkcji, będących odpowiedzią na potrzeby mieszkańców zmieniającego się miasta. Odtworzeniem, ale i tworzeniem na nowo tkanki miejskiej, która nieustannie ewoluuje, także w kontekście społecznych funkcji architektury.

Kreowaniem nowych ścieżek komunikacji i wspólnej aktywności, a co za tym idzie, budowaniem relacji, bo jak mawiał Winston Churchill, „Najpierw my kształtujemy nasze budynki, a następnie one kształtują nas”. Jest uczeniem, że powrót do historii i tradycji we wspólnej przestrzeni może być odkrywczy, twórczy, zakreślający nową perspektywę – współczesną, otwartą i wybiegającą w przyszłość. Taka odbudowa zawsze jest możliwa.

„W ramach tego projektu chcemy pokazać, że inwestycje w obiekty historyczne mogą wspierać rozwój kultury, edukacji i turystyki. Liczymy na to, że nasza inicjatywa przyczyni się do zwiększenia świadomości na temat wartości historycznych miejsc i pobudzi zainteresowanie ich odbudową oraz aktywnym wykorzystaniem w życiu kulturalnym” – mówią organizatorzy.