„Gorsety i pociski”. Wystawa Agnieszki Rożnowskiej i Stefana Parucha

25 listopada 2022 o godzinie 18.00 w warszawskiej Galerii Sztuki Bacalarte odbędzie się wernisaż wystawy prac związanej z Wydziałem Wzornictwa Agnieszki Rożnowskiej oraz Stefana Parucha –dyrektora Instytutu Edukacji Artystycznej na Akademii Pedagogiki Specjalnej i absolwenta warszawskiej ASP, pt. „Gorsety i pociski”. Kuratorką wystawy jest: Inés R. Artola. Wystawa potrwa do 26 stycznia 2023.

„Gorsety i pociski to dwa rodzaje form wyciętych z sylwet. Męskie i żeńskie. Rozłożyste i wertykalne. Wizualnie podobne są do siebie. Symbolicznie i znaczeniowo pochodzą z zupełnie innych światów. Gorsety odnoszą się do ludzkiego ciała. Kształty te odwzorowują kobiece korpusy. Służą do wycięcia wykrojów z których powstaną elementy ubioru korygujące sylwetkę. Będą chronić intymność. Zdefiniują kanon piękna. Staną się konstrukcją ubioru. Pociski to ideowe, uproszczone rakiety. Współczesne lance, czy halabardy. Motywy z chłopięcych atlasów. Złowrogie cienie wojny i zniszczenia. Są odwrotnością poczucia bezpieczeństwa, które dają gorsety”. "Rzeczą wspólną dla obydwu motywów jest ich pochodzenie. Inspiracją dla prac wystawionych podczas ekspozycji są niedawne i dawniejsze ilustrowane leksykony. Wyszykujemy w starych obrazkowych kompendiach przedstawienia fragmentów rzeczywistości, które mogą stać się emblematyczne dla dzisiejszych czasów – mówi Stefan Paruch.

„Cytujemy Denisa Diderot, który jest punktem wyjścia dla jednego z cyklów. Twórca nowoczesnego katalogu, jeden z pierwszych encyklopedystów postrzegał w systemowym ułożeniu pojęć szanse na uporządkowanie i przez to poprawienie świata. Nienawiść, miara i cel są słowami, które można usłyszeć w naszej refleksji nad rzeczywistością ostatnich miesięcy. W nienawiści niektórzy czerpią siłę do obrony, inni w jej duchu niszczą. Miara jest cnotą, granicą wypowiedzi, obszarem, którego nie należy przekraczać i wyznacza przez to obszar do obrony. Cele mogą być różne. Można chcieć zdominować, posiąść ale też można mierzyć w kierunku zatrzymania, utrzymania dystansu i wreszcie znaleźć miejsce do spotkania się na równych prawach”.

„(…) Wystawę budujemy na napięciu jakie niosą znalezione przez nas formy. Odnoszą się do intymnego doświadczenia ciała i jej brutalnej próby przekroczenia. Używamy technik pochodzących bliżej lub dalej z warsztatu grafika. Metalowe matryce graficzne same z siebie są ostre i ciężkie. Zanurzone w kwasie stają się skaleczone, poparzone. Umazane farbą, której częścią składową jest sadza brudzą. Odciśnięte na papierze zmieniają brutalny proces w szlachetną i trwałą wypowiedź. Zabieramy głos przeciwko gwałtowi ostatniego czasu i chcemy chronić intymność, której naruszanie stało się codziennością” – czytamy w tekście Stefana Parucha.