„Dotknij a poczujesz zapach czerwieni”. Wystawa prac prof. Stanisława Andrzejewskiego

„Tkanina, jej znaczenie, rozumienie jej formy i funkcji, w wykonaniu Andrzejewskiego, ewoluuje. O ile w przypadku tkanin powstających w latach 60., emancypujących się, jako autonomiczne formy, tak ważny był sam splot, generujący go gest artysty bądź artystki, tak obecnie, gest twórcy pracującego z tkaniną wybrzmiewa inaczej.

Prace Stanisława Andrzejewskiego powstają na skutek składania, nacinania i zaginania miękkiej, podatnej na te działania materii, jaką jest filc. Filc, którego używa jest zwykle w nasyconych, głębokich odcieniach. Barwy tworzonych przez niego form, budzą moje skojarzenia z egzotycznym bazarem, na którym w wielkich naczyniach można kupować naturalne barwniki albo kolorowe przyprawy.

Gest, którym posługuje się Andrzejewski, nasuwa myśl o origami, japońskiej sztuce składania papieru. Wszystko to sprawia, że te barwne formy przynależą do różnych szerokości geograficznych, są uniwersalne. Wydają się być wykonane z lekkością i radością” – pisze dr Marika Kuźmicz.

„Inspiracje przychodzą do mnie zawsze z życia, mojego osobistego i powierzonych mi  doznań innych ludzi. Te niejednoznaczne obiekty kryją w swojej formie i materii wrzące emocje, które zapisuję w tytułach prac słowami oznaczającymi abstrakcyjne pojęcia: pasja, namiętność, żądza, wstyd, miłość, rozkwit, dotyk, zapach, smak…

Silne emocje zastygają w formie i barwie nie naruszając jej konstrukcji ani materii sztucznego ciała. Kontrast między naturalną cielesnością a sztuczną materią jest zamierzonym działaniem pokazującym, że doznania sensualne a co za tym idzie intelektualne są zawsze w jakimś stopniu fałszywe.

Figura geometryczna, kwadrat jest pierwotną formą, której płaskie pole poddaję fizycznym działaniom zaginania, składania, nacinania tworząc w procesie twórczym przestrzenny obiekt z właściwą dla większości organizmów żywych symetrią konstrukcji. Moim celem było  stworzenie formy klarownej i minimalistycznej, ponieważ o skomplikowanych problemach egzystencjalnych należy wyrażać się prosto.

Za tymi formami znajdują się niewidoczne kobiety i mężczyźni, których rzeczywiste ciała, doznania, uczucia, emocje i słowa przyczyniły się do stworzenia ich nowych, symbolicznych wizerunków by utrwalić pamięć, myśli, emocje w syntetycznym znaku” – mówi prof. Stanisław Andrzejewski.