Prezentacja efektów projektu „Sztuka, pamięć, człowieczeństwo” w Oświęcimiu
26 stycznia 2024 w Oświęcimiu zostaną zaprezentowane efekty projektu artystycznego i naukowego „Sztuka, pamięć, człowieczeństwo”. Skierowany do studentów i studentek oraz absolwentów i absolwentek Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie projekt został zrealizowany przez Oświęcimski Instytut Praw Człowieka oraz Instytut Sztuki Mediów im. prof. Ryszarda Winiarskiego. Wydarzenie zorganizowano z okazji 79. Rocznicy wyzwolenia KL Auschwitz-Birkenau.
„Sztuka, pamięć, człowieczeństwo”
„Sztuka, pamięć, człowieczeństwo” to prezentacja kilkunastu dzieł multimedialnych – artystycznych interpretacji wartości stojących współcześnie za pojęciem humanitaryzmu autorstwa studentów, absolwentów i wykładowców na ASP w Warszawie: Joanny Klikowicz, Basia Ciacek, Mileny Pikul, Dagmary Furmaniak i Liwii Mazurkiewicz, Ali Rytowskiej i Oli Wieruckiej, Klaudii Kiercz Długołęckiej, Doroty Kozieradzkiej, Hanki Podrazy, Filipa Zubowskiego, Patryka Krendzelaka, Pawła Bednarczyka, Dominiki Sochackiej oraz Doroty Kozieradzkiej i Michała Szuszkiewicza.
26 stycznia 2023 w auli Biblioteki Galeria Książki w Oświęcimiu odbędzie się prezentacja filmów i spotkanie młodzieży oraz mieszkańców i mieszkanek Oświęcimia i przedstawicieli miast partnerskich Oświęcimia z artystami i artystkami. Projekty będzie można zobaczyć w przestrzeni wirtualnej.
"Pamięć jest kamieniem", Joanna Klikowicz
„W pracy wideo próbuję pochylić się nad strategiami budowania relacji ze zjawiskami niewygodnymi, nieporęcznymi, ciężkimi, trudnymi w obyciu. Badam jak moje ciało ustawia się względem kamienia. Obiekt ten jest dla mnie metaforą przeszłości.
Kamień, tak jak przeszłość jest bezwzględny w swojej niezmienności. Przeszłość i kamień po prostu trwają. Nie da się zmienić przeszłości żadnymi działaniami, tak jak nie da się zmienić kamienia używając jedynie siły ludzkiego ciała” – mówi Joanna Klikowicz.
Joanna Klikowicz
Absolwentka studiów Magisterskich na Wydziale Sztuki Mediów Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz studiów na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych na Uniwersytecie Warszawskim. Aktywistka oraz członkini Stowarzyszenia Miasto Jest Nasze. Żyje i tworzy w Warszawie.
Eksploruje tematykę kondycji człowieka we współczesnym świecie. W utworach często odwołuje się do prostych obserwacji codzienności. Jej obrazy są syntetyczne, jednocześnie dają widzowi duże pole dla jego własnych skojarzeń i interpretacji. Artystka intermedialna. Często w pracach sięga po różnorodne narzędzia, między innymi, wideo, fotografię oraz rysunek. Brała udział w wystawach w Polsce, między innymi w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.
“Kto nie dotknął, ten nie widział”, Basia Ciacek
„Człowieczeństwo to dla mnie przede wszystkim indywidualizm i intymność. Obrazy w obrazach, które odwołują się do struktury naszej pamięci. Dla mnie to niedoskonałość, zniekształcenie wspomnień przez emocje i doświadczenie czasu. Krótkie video które są wspomnieniami i ich symbolami na tle zdjęć i pozszywanych tkanin wspomnień” – wyjaśnia Basia Ciacek.
Basia Ciacek
Urodzona w Warszawie. W 2020 roku ukończyła studia magisterskie na wydziale Grafiki na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni prof. Andrzeja Węcławskiego. W marcu 2023 skończyła dwuletnie studia podyplomowe w Staatliche Akademie der Bildenden Kunste w Karlsruhe w Niemczech pod prowadzeniem prof. Leni Hoffmann. W 2022 dostała stypendium z Fundacji Badenii Wirtembergii i spędziła trzy miesiące tworząc i realizując projekty na wydziale malarstwa i rzeźby w Kumasi (KNUST) w Ghanie. Mieszka i pracuje w Warszawie.
"Atlantyda", Milena Pikul
Projekt Mileny Pikul jest animowaną interpretację utworu „Atlantyda” Wisławy Szymborskiej. Autorka porusza temat upadku mitycznej cywilizacji, na temat której krąży wiele legend. Odwołuje się do hipotez dotyczących zniszczenia Atlantydy. Posługuje się ilustrowanym stylem narracji, wprowadza w stan smutku i tęsknoty za czymś co nieuniknione.
Milena Pikul
Absolwentka Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Artystka wizualna rozwijająca swoją praktykę w obszarze ilustracji i szeroko pojętej grafiki multimedialnej. W swojej twórczości porusza tematykę baśni i marzeń sennych. Posługuje się tradycyjnymi technikami malarskimi, które łączy z digital paintingiem. Swoje prace prezentowała na wystawie: „Festiwal llustracji w Zamościu” (Biuro Wystaw Artystycznych Galeria Zamojska), „Salon llustratorów” (Poznańskie Targi Książki), „Pocztówka z domu” (Galeria Salon Akademii, ASP w Warszawie).
"Zupa pomidorowa", Dagmara Furmaniak i Liwia Mazurkiewicz
Dwóch mężczyzn zasiada wspólnie do stołu w celu konsumpcji zupy pomidorowej. Obie porcje okraszone są wymieszanymi dodatkami – zarówno ryżem, jak i makaronem. Każdy z panów przecedza nielubiany składnik. Owo cedzenie stanowi wymowny gest, wskazujący na różnice pomiędzy dwójką bohaterów i niechęć, aby się „przełamać” i skosztować nieznanego.
Zupa pomidorowa to uniwersalny symbol popularnego i ogólnodostępnego dania, spożywanego przez przedstawicieli wszelakich klas ekonomicznych i wielu narodowości. Polem konfliktu między jej konsumentami staje się przestrzeń doboru ulubionego składnika.
„Stworzyłyśmy film z przymrużeniem oka, nakłaniający do wczucia się w sytuację drugiej osoby i większej tolerancji na występujące między nami różnice” – wyjaśniają artystki Dagmara Furmaniak i Liwia Mazurkiewicz.
Liwia Mazurkiewicz
Urodzona w 1998 roku artystka multidyscyplinarna. Absolwentka studiów licencjackich na Wydziale Sztuki Mediów warszawskiej ASP, na którym kontynuuje naukę. Jej wiodącym medium jest malarstwo, lubi jednak suplementować je w swoich praktykach formami przestrzennymi/rzeźbiarskimi, czy przenosi wizualne wyobrażenia na płaszczyznę wideo.
W swoich praktykach skupia się na dualnej i niejednoznacznej naturze świata, czerpie z abstrakcyjnego poczucia humoru oraz ogólnopojętej duchowości. Ukochała sobie estetykę pastiszu oraz kampu, a także czeską oraz japońską awangardę filmową i animacyjną z lat 60 ubiegłego wieku.
Daga Urman
Urodzona w 1992 roku artystka wizualna tworzy obiekty oraz instalacje. Ukończyła Projektowanie Ubioru na łódzkiej ASP oraz Malarstwo na lubelskim WA UMCS. Studiuje Sztukę Mediów na warszawskiej ASP. W trakcie studiów tworzyła autorski showroom artystyczny znajdujący się m.in. w instytucji Centrum Spotkania Kultur. Organizowała tam wydarzenia, pokazy, tworzyła instalacje, działając na pograniczu mody i sztuki.
"Czy do człowieczeństwa potrzebna jest więcej niż jedna osoba?", Ala Rytowska i Ola Wierucka
„Wideo, które opiera się na pytaniu „Czy do człowieczeństwa potrzebna jest więcej niż jedna osoba?” To pytanie rozbijamy na wiele części, a słowom towarzyszą gesty naszych ciał. Łącząc nasze dłonie, całe korpusy ciał, głowy, kontrolując nasze spojrzenia i mimikę oraz ton głosu (czasem w formie pytającej, czasem w formie stwierdzenia) poruszamy problem jakim jest jednostka człowieka i człowieczeństwa.
Prototyp naszego wideo jest nagrany w mieszkaniu. Finalna wersja ma być zrealizowana w białej przestrzeni (my ubrane na biało-czarno). Nasze głosy również chcemy poddać edycji, dodać echo, dodać nachodzenie się na siebie głosów itd.” – deklarują Ala Rytowska i Ola Wierucka.
Alicja Rytowska
Studentka Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Sztuki Mediów. W obszarze jej zainteresowań znajduje się performance, wideo, łączenie sztuk wizualnych ze słowem oraz poszukiwanie związków sztuki z szeroko rozumiana audiosferą.
Aleksandra Wierucka
Studentka Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Sztuki Mediów w Warszawie. Twórczyni z obszaru sztuk wizualnych. Swoje prace opiera na działaniach performatywnych, skupiając się na minimalizmie, geście oraz słowie.
"Streotypy", Klaudia Kiercz Długołęcka, Dorota Kozieradzka, Hanka Podraza, Filip Zubowski
Praca „Streotypy” odnosi się do kwestii stereotypowego postrzegania drugiego człowieka. Opowiada o powszechności występowania stereotypów, a także ich powierzchowności.
Schematyczne myślenie, którego jednym z narzędzi jest stereotyp, nie buduje logicznych, właściwych i prawdziwych narracji dla rzeczywistości, sprzyja transgresji podmiotu w przedmiot, gdyż kategoryzuje i ocenia, bywa wewnętrznie kontradyktoryjne i destrukcyjne dla procesu poznawczego.
„W pracy prezentujemy własne wizerunki w różnych odsłonach etnicznych, z którymi byłyśmy utożsamiane ze względu na powierzchowną ocenę naszego wyglądu. Okazuje się, że te oceny są nie tylko nietrafione i fałszywe, one nie są nawet spójne, są wręcz wykluczające się wzajemnie.
Reprezentacją stereotypów w pracy są stroje na bale przebierańców dostępne w internecie mające niewiele więcej wspólnego z rzeczywistością niż same stereotypy. Są pewnym uśrednieniem mającym szybko wzbudzać skojarzenia i wprawiać w dobry nastrój” – wyjaśniają twórcy.
Hanka Podraza
Kostiumografka. Interesują ją ubrania we wszystkich przestrzeniach życia, najmniej w reklamie, bo stara sie nie przykładać ręki do konsupcjonizmu tego świata. Ma więcej zdjęć na Instagramie niż obserwujących.
Klaudia Kiercz Długołęcka
Pracowniczka Instytutu Sztuki Mediów im. prof. Ryszarda Winiarskiego, twórczyni z obszaru sztuk wizualnych, ilustratorka.
Dorota Kozieradzka
Fotografka, malarka, twórczyni i współtwórczyni projektów intermedialnych. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie oraz w Szkoły Filmowej w Łodzi. Laureatka Programu Stypendialnego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Młoda Polska oraz stypendystka Funduszu Popierania Twórczości ZAiKS.
Finalistka festiwali i konkursów takich jak Bielska Jesień, Rybie Oko, TIFF Festival, Konkurs Fundacji Rodziny Staraków, Nagroda Artystyczna Siemensa. Autorka i uczestniczka ponad sześćdziesięciu wystaw w kraju i za granicą. Wykładowczyni na Wydziale Sztuki Mediów Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, łyżwiarka figurowa, animatorka sztuki, matka.
Filip Zubowski
Poeta audiowizualny; podróżnik krain symboli, znaczeń, kontekstów. Autor zdjęć do wielu seriali dokumentalnych.
"Bardziej polskie miasto", Patryk Krendzelak
„Utwór wideo przedstawia próbę wizualizacji rodzinnego miasta twórcy – Piaseczna jako miejsca silniej tradycyjnie polskiego. Podczas spaceru, za pomocą sztucznej inteligencji, z przestrzeni miejskiej zostają usunięte elementy naznaczone innymi kulturami, te niepewnego pochodzenia są zastępowane mocniej związanymi z narodem (według AI).
Miasto ubożeje kulturowo, staje się nacjonalistyczną utopią. Taka rzeczywistość nie jest w stanie się utrzymać, nowy obraz jest niestabilny, deformując się ukazuje szkielety tego co było. Powstający chaos, dezintegracja daje możliwość zmiany, możliwość powrotu do różnorodności na której oparta jest natura” – mówi Patryk Krendzelak.
Patryk Krendzelak
Urodził się w 1996 w Warszawie. W 2021 roku ukończył studia licencjackie w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Sztuki Mediów (dyplom pod kierunkiem prof. Włodzimierza Szymańskiego). Uprawia malarstwo, performance i sztukę wideo. Inspiracje czerpie z cyberkultury, globalnych problemów społecznych oraz własnego świata wewnętrznych przeżyć. Prace chętnie opiera na kontrowersji, grotesce czy prowokacji silnie oddziaływając na emocje odbiorców.
"Zone", Paweł Bednarczyk
„W swoim performansie ukazuję desperacką próbę zmierzenia się z emocjami, które odczuwam w związku z sytuacją na polsko – białoruskiej granicy. Poprzez powtarzalne, niemal że mantryczny akt zakładania na siebie kolejnych warstw odzieży, próbuję odciąć się od przytłaczającego mnie wstydu.
Narastająca ilość ubrań staje się nowym, niemożliwym do uniesienia ciężarem, symbolizuje niemożliwą do przepracowania traumę jednostki mającej łatwy dostęp do wszelkich dóbr kapitalistycznego świata.
Moja sztuczna ubraniowa „comfort zone” jest krzywym zwierciadłem przygranicznej strefy. Nasz nadmiar jest pustą obietnicą lepszego świata, dla tych, którzy dziś czekają i umierają u jego fikcyjnych bram” – mówi artysta.
Paweł "Bahus" Bednarczyk
Producent, sound designer, twórca instalacji i videoartu. Dźwięk traktuje jako medium, dzięki któremu może eksplorować obszar pomiędzy muzykalnością a jej brakiem. Stąd silne przywiązanie do samplingu i kultury hip hopu, której wpływy słychać w niemalże wszystkich utworach artysty.
W swoich pracach przyjmuje krytyczną postawę obnażając niedoskonałości systemu, poprzez analizę jego najbardziej prozaicznych aspektów. Dźwięki Bahusa przypominają doskonale nam znane zdarzenia dźwiękowe jawiące się na codzień jako elementy hałasu bądź ciszy. Nie są jednak ich odwzorowaniem. Stanowią wrażeniowy miraż, układają się w niewyraźny i niepełny krajobraz, którego odbiór fascynuje, a zarazem wywołuje ambiwalencję.
"6 milionów", Dominika Sochacka
Praca „6 Milionów” swoim tytułem nawiązuje bezpośrednio do szacowanej ilości osób, które zginęły w Holokauście. W przypadku tak ogromnych liczb, trudno jest wyobrazić sobie podmiotowość każdej z nich. Jednak każda z tych osób miała rodzinę, marzenia, wspomnienia oraz plany na przyszłość.
Wychodząc od zuniwersalizowanej jednostki, która może przedstawiać każdego, który zginął, jak i każdego z nas, aż po masę, tak ogromną, że tworzy swoiste, mgliste tło, skupiam się na ukazaniu ogromu, przy jednoczesnym przypominaniu o jednostkowości każdej z sylwetek.
Dominika Sochacka
Artystka intermedialna. Studiuje Wydziale Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W swojej twórczości wykorzystuje różne formy wyrazu, eksperymentując i łącząc je z nowymi technologiami. Podejmuje między innymi tematykę tożsamości, eksploruje pogranicze tego, co realne, a co pozostawione w sferze podświadomości. W sztuce dąży przede wszystkim do zaintrygowania oraz doprowadzenia do wewnętrznych przemyśleń, które pozostaną w widzu na długo. Poza sztukami wizualnymi zajmuje się również muzyką, głównie jako basistka w zespole hard rockowym.
"Dlaczego dzieci bawią się wojnę?", Dorota Kozieradzka, Michał Szuszkiewicz
Chłopiec napisał do św. Mikołaja list z prośbą o zestaw żołnierzyków. Mikołaj dostarczył wymarzony prezent mimo, że rodzice mieli wątpliwości etyczne dotyczące zabawek militarnych.
Tuż po agresji Rosji na Ukrainę, która wstrząsnęła równowagą świata, codzienne relacje ludzi dotkniętych konfliktem zbrojnym zburzyły nieodwołalnie spokój sąsiadów agresora. Jednocześnie rosło wsparcie militarne dla walczącej Ukrainy i nadzieja na powstrzymanie zła. W tamtym czasie zwiększyła się intensywność i regularność dziecięcych zabaw.
Dlaczego dzieci bawią się w wojnę? Dziecięca zabawa została w pełni udźwiękowiona w domu nagraniami odgłosów zmywarki, spuszczanej w toalecie wody i innych sprzętów domowych. Zabawę przerywa odgłos wybuchającego granatu.
Michał Szuszkiewicz
Urodzony w Londynie. Absolwent pracowni Jarosława Modzelewskiego na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Zajmuje się malarstwem. W duecie z Dorotą Kozieradzką realizuje projekty interdyscyplinarne na pograniczu języka malarskiego, fotografii, video i instalacji. Mieszka i pracuje w Warszawie. Stypendysta Ministra Kultury I Dziedzictwa Narodowego. Laureat programu Stypendialnego „Młoda Polska”. Finalista IX edycji konkursu im. Eugeniusza Gepperta, Rybie Oko VII, Saatchi Online „Showdown VII”. Autor i uczestnik ponad pięćdziesięciu wystaw w kraju i za granicą. Od 2017 roku wykłada na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Dorota Kozieradzka
Fotografka, malarka, twórczyni i współtwórczyni projektów intermedialnych. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie oraz w Szkoły Filmowej w Łodzi. Laureatka Programu Stypendialnego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Młoda Polska oraz stypendystka Funduszu Popierania Twórczości ZAiKS.
Finalistka festiwali i konkursów takich jak Bielska Jesień, Rybie Oko, TIFF Festival, Konkurs Fundacji Rodziny Staraków, Nagroda Artystyczna Siemensa. Autorka i uczestniczka ponad sześćdziesięciu wystaw w kraju i za granicą. Wykładowczyni na Wydziale Sztuki Mediów Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, łyżwiarka figurowa, animatorka sztuki, matka.
Co, gdzie, kiedy
„Sztuka, pamięć, człowieczeństwo”.
Prezentacja efektów projektu zrealizowanego przez Oświęcimski Instytut Praw Człowieka oraz Instytut Sztuki Mediów im. prof. Ryszarda Winiarskiego
Aula Biblioteki Galeria Książk, ul. Nojego 2b, Oświęcim
26 stycznia 2024
12:30 spotkanie z młodzieżą
16:30 spotkanie z przedstawicielami miast partnerskich Oświęcimia
Wydarzenie zorganizowano z okazji 79. Rocznicy wyzwolenia KL Auschwitz-Birkenau.
