„Cesta kanoe”. Wystawa Pawła Nocunia w Instytucie Polskim w Bratysławie

Wśród  tematów poruszanych przez artystę znajdują się: ludzka twarz, kobiece ciało, pejzaż. Malarz często czerpie inspirację z obrazów medialnych XX i XXI wieku (cykle portretów zatytułowane „Facescape – Krajobraz twarzy”) oraz z archiwalnych źródeł fotograficznych.

Paweł Nocuń zajmuje się tematem człowieczeństwa w kontekście dziedzictwa powojennego oraz lat 90. XX wieku – okresu, w którym państwa postsocjalistycznego bloku konfrontowały się z historycznymi odniesieniami, przechodzącymi przez kolejne przełomy dziejowe.

Nocuń interesuje się naturą człowieka, jego cechami – w cichym przypomnieniu o współczesnym malarstwie, które czerpie z filozoficznych i literackich odniesień, takich jak Hannah Arendt czy Olga Tokarczuk.

W dzisiejszych czasach może być interpretowany również przez pryzmat późnej nowoczesności, którą polski filozof i socjolog Zygmunt Bauman (1925–2017) nazywał „płynną nowoczesnością” – epoką silnie zindywidualizowaną, zglobalizowaną, nastawioną na natychmiastowość i nieustannie zmieniającą się, pozbawioną stałych fundamentów klasycznej nowoczesności.

Czas i przedmioty – według Baumana – w płynnej nowoczesności ulegają rozpuszczeniu; niewiele rzeczy potrafi oprzeć się czasowi i pozostać wobec niego odpornym.

„Paweł Nocuń nie udziela jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, jak kierować ludzkim losem (symbolicznie – canoe). Raczej wierzy w humanistyczne i ludzkie powiązanie człowieka ze społeczeństwem oraz jego dobre intencje wyrażane poprzez bezpośrednią, międzyludzką komunikację (za którą uważa również malarstwo i sztukę).

W symbolicznej warstwie jego sztuka przeciwstawia się modernistycznym zasadom „zatrzymanego”, wieloznacznego obrazu – gdzie kultura i sztuka stanowią konserwator wartości” – pisze Ivana Moncoľová w tekście kuratorskim.