„Formy w przestrzeni otwartej. Działania plenerowe w kontekście rzeźby w metalu”. Wystawa Pracowni Przestrzeni Audiowizualnej i Koła Naukowego Przestrzeń Audiowizualna

Ekspozycji obiektów towarzyszy performatywna interpretacja geometrycznych rzeźb, umieszczonych w środowisku plenerowym i studyjnym. Grupa podjęła temat rzeźb w przestrzeni publicznej w ich abstrakcyjnych formach, sprawdzając ich sprawczość na postrzeganie otoczenia. Jest to bezpośrednie nawiązanie do Biennale Rzeźby w Metalu z 1968 roku, które stało się ważnym elementem tożsamości dzielnicy w dobie PRL, a które nadal silnie rezonuje we współczesnym obrazie Woli.

Wolskie Biennale Rzeźby w Metalu z lat 60. jest inspiracją do dydaktycznej rozmowy na temat podstawowych zagadnień kompozycji przestrzennej. Alfabet języka wizualnego, od lat nauczany w warszawskiej ASP przez wybitnych dydaktyków: Oskara Hansena i Grzegorza Kowalskiego, jest wciąż żywym obszarem do studiowania i interpretacji. Język ten pozwala na operowanie analizą formalną, dzięki czemu możemy podjąć się krytycznego spojrzenia na Wolskie Biennale Rzeźby w Metalu.

Nadia Blatton, Magdalena Borzęcka, Wiktoria Chrzanowska, Marcelina Cychol, Awa Czubaszek, Aleksandra Koteras, Jan Łuczak, Zofia Mierzejewska, Julia Moczulska, Anna Murawska, Błażej Pytkowski, Alicja Rytowska, Olga Sztangret, Kamila Świrska, Nina Tabor, Aleksandra Wierucka

Metal jest trudnym, nieplastycznym tworzywem rzeźbiarskim. Podczas pracy wymaga koncentracji, skupienia, a także siły fizycznej i umiejętności technicznych. Cięcie, wiercenie, zginanie, czy formowanie metalu wymaga stosunkowo dużego nakładu pracy manualnej. Osoby uczestniczące w wystawie podjęły próbę wykonania średnioskalowych kompozycji czasoprzestrzennych. Do kreacji użyte zostały materiały prefabrykowane: śruby, kątowniki, płaskowniki, profile zamknięte. Spotkanie z metalem było doświadczeniem budującym nowe rzeźbiarskie obszary świadomości, jak również przygodą technologiczną.

„Chcemy sprawdzić, w jaki sposób język formy rzeźbiarskiej sprzed 50. lat rezonuje z naszym współczesnym językiem abstrakcji i działań intermedialnych” – mówią osoby uczestniczące w wystawie.