Prof. Ewa Braun z Tarnowską Nagrodą Filmową za całokształt twórczości

Prof. Ewa Braun – znakomita scenografka, dekoratorka wnętrz, kostiumografka filmowa, laureatka Oscara za „Listę Schindlera” Stevena Spielberga, wykładowczyni na Wydziale Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i w Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi otrzymała Tarnowską Nagrodę Filmową za całokształt twórczości i wkład w rozwój polskiej kinematografii. 3 czerwca 2023 r. podczas Gali wręczenia nagród 37. Tarnowskiej Nagrody Filmowej w kinie Marzenie prof. Braun odebrała statuetkę „Promienna” autorstwa Sławomira Micka.

Ewa Braun

Jest absolwentką historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim (1970). Doktoryzowała się (2014) w ASP w Warszawie. Pięć lat później otrzymała tytuł naukowy profesora sztuki. Po ukończeniu studiów związała się z kinematografią – zadebiutowała w 1970 roku w pionie kostiumograficznym „Albumu polskiego” w reżyserii Jana Rybkowskiego, „Pana Dodka” w reżyserii Jana Łomnickiego oraz serialu młodzieżowego Krzysztofa Szmagiera „Przygody psa Cywila”.

Jako autorka scenografii, dekoratorka wnętrz i projektantka kostiumów pracowała przy ponad sześćdziesięciu produkcjach filmowych, m.in. z reżyserami_kami: Edwardem Żebrowskim („Ocalenie”, 1972; „Szpital Przemienienia”, 1978), Januszem Nasfeterem („Nie będę cię kochać”, 1973), Krzysztofem Kieślowskim („Przejście podziemne”, 1973), Stanisławem Latałłą (’Listy naszych czytelników”, 1973), Wojciechem Marczewskim („Bielszy niż śnieg”, 1985), Wojciechem Jerzym Hasem („Pismak”, 1984), Waldemarem Dzikim (”Cudowne dziecko”, 1986), Tadeuszem Konwickim („Lawa”, 1989), Agnieszką Holland („Europa Europa”, 1990), Andrzejem Wajdą (’Wielki Tydzień”, 1995), Maciejem Dejczerem („Bandyta”, 1997), a także z Alexandrem Ramatim („I skrzypce przestały grać”, 1988), Johnem Irvinem („Eminent Domain”, 1990), Costą-Gavrasem („Mała apokalipsa”, 1992), Volkerem Schlöndorffem („Król olch”, 1996) czy Peterem Kassovitzem („Jakub kłamca”, 1999).

„Dekorator wnętrz próbuje odtworzyć czas miniony z okruchów kultury materialnej, za pomocą różnych przedmiotów, kreuje nową rzeczywistość filmową. Jednak fenomenem scenografii filmowej jest to, że wraz z zakończeniem zdjęć przestaje istnieć” – powiedziała Ewa Braun podczas wernisażu wystawy „Odtwarzanie minionych światów” w łódzkim Muzeum Kinematografii.

Największe osiągnięcia twórcze Ewy Braun wiążą się z filmami Krzysztofa Zanussiego i Janusza Majewskiego. U Zanussiego zaczynała jako II scenograf na planie nowatorskiej formalnie „Iluminacji” (1973), a potem współtworzyła tak znakomite, wyreżyserowane przez niego filmy, jak m.in.: „Barwy ochronne” (1976), „Spirala” (1978) czy „Dotknięcie ręki” (1992). Pełnię jej możliwości twórczych można dostrzec zwłaszcza w filmach Janusza Majewskiego, realizowanych zawsze z dużym rozmachem inscenizacyjnym i szczególną dbałością scenograficzno-wnętrzarsko-kostiumowo-rekwizytorską, m.in.: w „Zazdrości i medycynie” (1973), „Sprawie Gorgonowej” (1977), „Słonej róży” (1981), „C.K. Dezerterach” (1985) czy „Złocie dezerterów” (1998), a zwłaszcza w „Zaklętych rewirach” (1975) – błyskotliwej ekranizacji powieści Henryka Worcella.

Profesor Ewa Braun spełnia się także jako pedagog – w Szkole Filmowej w Łodzi oraz warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 2014 roku uhonorowana Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.