„Stąd, gdzie indziej, dalej, nigdzie”. Wystawa Agnieszki Zawiszy w DIAL Gallery

Kluczem do najnowszego cyklu Agnieszki Zawiszy „opowieści orfickich”, pokazywanego nie dalej niż dwa miesiące temu w Centrum Le Corbusiera w Firminy, prezentowanego w Galerii DIAL, jest kolor.

„Estetyka Centrum Le Corbusiera – intensywnie niebieskie i żółte ściany – skłoniła artystkę do namalowania cyklu czarnych obrazów z kilkoma szmaragdowymi i amarantowymi akcentami. Agnieszka znana jest ze swoich nasyconych i głębokich barw, emanujących jakby z wnętrza obrazu. Tu jednak wycisza paletę. Jakby wbrew własnemu temperamentowi maluje gęstą czarną pastą. Tworzy zarazem widzialne i niewidzialne” – pisze kuratorka wystawy, Katarzyna Haber.

„Podwójny wymiar rzeczywistości manifestuje swoją konieczność, bo malarka snuje opowieść o tragicznej podróży Orfeusza do Hadesu. Wyprawę do krainy cieni po ukochaną Eurydykę zakończy dramat. Podczas wyprowadzania cienia żony Orfeusz ulegnie pokusie i mimo zakazu, odwróci się by raz jeden na nią spojrzeć. Eurydyka bezpowrotnie zniknie wówczas w zaświatach, a oszalały z rozpaczy Orfeusz zginie rozszarpany przez bachantki” – wyjaśnia kuratorka.

„Poprzez aluzję, niedopowiedzenie, wyimek pejzażu widz podgląda fragmenty historii. Widzimy łódź Charona, mroczne wnętrze ziemi, infernalne struktury, a także złote tabliczki orfickiej „księgi umarłych”. Przedmiot stanowi tu formę na granicy abstrakcji. Traci swoją przedmiotowość aż do całkowitego zaniknięcia. Wciąż zdajemy sobie jednak sprawę, że oglądamy pejzaże” – kontynuuje.

„Krajobrazy bardzo różnią się między sobą. Są odmienne nie tylko w strukturze barwnej – od głębokich impastowych czerni, poprzez srebrzyste biele i szarości, do chłodnych zieleni i ostrych różów, ale również w ewokowanych nastrojach. Ciemne obrazy pełne ciszy i bezruchu wywierają wrażenie narastającego niepokoju. Inne o intensywnych kolorach – tętnią życiem. Artystka wprowadza rozległe, nasycone jedną barwą płaszczyzny. Czasami stara się sprawdzić możliwości malarskie jednego koloru, buduje obrazy wyłącznie przy pomocy czerni lub złota” – czytamy w tekście kuratorskim.

Cykl orficki to dojrzała podróż artystki do wnętrza. Piękno zewnętrzne schodzi na dalszy plan. Ważniejsze staje się odgadnięcie struktury rzeczywistości. Odsłonięcie jej wielowymiarowości i tajemnicy. Uwaga artystki zawęża się do pierwszych wrażeń – światła i mroku, powietrza i ziemi. W akordach złota, w rytmach gęstej impastowej materii, w pauzach czerni dostrzec można pewną muzyczność. Przypomina to kod dźwiękowy pochodzący z innego wymiaru świata, ze sfery snu.

Malarka, absolwentka Wydziału Malarstwa ASP w Warszawie, doktor Sztuk Pięknych. Dyplom z Malarstwa u prof. Rajmunda Ziemskiego oraz aneks z litografii w pracowni prof. Wacława Winieckiego obroniła w 2000 r. z wyróżnieniem. W latach 2015 – 2018 odbyła studia doktoranckie na ASP w Łodzi, pod opieką prof. Aleksandry Gieragi. Tytuł doktora sztuk pięknych obroniła w 2019 roku.

W 2017 roku zdobyła pierwszą nagrodę na Międzynarodowym Biennale Malarstwa w Mołdawii. Obecnie pracuje w Kamienicy Artystycznej TA3 na Ochocie. Działa w stowarzyszeniu artystycznym Front Sztuki. Brała udział w licznych wystawach indywidualnych oraz wielu wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą, pokazują stałą aktywność w środowisku artystycznym. Jest współautorką multimedialnego projektu „Matkopolko”, odnoszącego się do kondycji matki-artystki we współczesnym społeczeństwie.