„Dziennik Intymny”. Wystawa prof. Henryka Gostyńskiego w ramach 21. Festiwalu Kultury Żydowskiej: Warszawa Singera

Dziennik Intymny nie ma początku ani końca.
Jest nierówny, nierównomierny.
Jest obrazem bezwyjściowości ludzkiej egzystencji i izolacji człowieka od innych.
Jest rozgrzebywaniem lęków i fobii.
Jest połączeniem „kawałków czasu”, różnych przestrzeni.
Jest introwertycznym podsumowaniem dnia.
Jest zrzuceniem odpowiedzialności; chęcią „pobrudzenia rąk” dla lepszego samopoczucia.

„To, co niemożliwe, wydaje się możliwe w rzeczywistości o zdeformowanym porządku. Przekształcana jest materia samego życia, przetwarzana w dążeniu do dotknięcia marzenia, do jego obiektywizacji wbrew rzeczywistym prawom przyczyny i skutku. Wielowymiarowość obrazów graniczy ze sferą niedookreślonej przestrzeni. Na tej granicy pomiędzy światem zmysłowym i pozazmysłowym przebywają dziwaczni, okrutni, czasem przerażający przedstawiciele rodzaju ludzkiego. Wąski skrawek przestrzeni realnej jest miejscem, w którym demony mają rację bytu.

Staram się niszczyć formę, czyniąc tym samym nie tylko obiekty godne zachowania, ale dzięki ich niedoskonałości – przedmioty artystycznych dążeń.  Taka postawa opiera się na sceptycyzmie wobec jakiejkolwiek możliwości skończenia. Wszystko, co stworzone, pozostaje dziełem cząstkowym, fragmentem wszechświata. W miejsce ludzkiego dążenia do absolutu i skończoności, proponuję inny cel – potrzebę niedokończonego i niedoskonałego” – deklaruje artysta.